ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ
Μετά τη μετακίνηση των Ρωσικών Μπαλέτων στη Γαλλία, το μπαλέτο άρχισε να έχει ευρύτερη επιρροή, ιδιαίτερα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Από το Παρίσι, μετά από διαφωνίες με τον Ντιαγκίλεφ, ο Φόκιν πήγε στη Σουηδία και μετά στις ΗΠΑ και εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη. Ο Ντιάγκιλεφ πίστευε ότι το παραδοσιακό μπαλέτο δεν πρόσφερε τίποτα περισσότερο από την ομορφιά και την αθλητική επίδειξη. Για τη Fokine αυτό δεν ήταν αρκετό. Εκτός από την τεχνική δεξιοτεχνία απαίτησε δράμα, έκφραση και ιστορική αυθεντικότητα. Ο χορογράφος πρέπει να ερευνήσει την περίοδο και το πολιτιστικό πλαίσιο του σκηνικού και να απορρίψει το παραδοσιακό tutu υπέρ της ακριβούς ενδυμασίας περιόδου. Η Fokine χορογράφησε τη Sheherazade και την Cleopatra. Επίσης, ξαναδούλεψε την Petrouchka και το The Firebird. Ένα από τα πιο διάσημα έργα του ήταν το The Dying Swan, που ερμήνευσε η Anna Pavlova. Πέρα από τα ταλέντα της ως μπαλαρίνα, η Πάβλοβα είχε τα θεατρικά χαρίσματα να εκπληρώσει το όραμα της Φόκιν για το μπαλέτο ως δράμα. Ο θρύλος λέει ότι η Πάβλοβα ταυτίστηκε τόσο πολύ με τον ρόλο του κύκνου που ζήτησε τη στολή του κύκνου από το νεκροκρέβατό της.
The Dying Swan σε χορογραφία Fokine, σε ερμηνεία τριών σολίστ (εμφανίζονται με σειρά):
- Anna Pavlova (7 δευτερόλεπτα)
- Yvette Chauvire (10 δευτερόλεπτα)
- Natalia Makarova(14 δευτερόλεπτα).
Ο George Balanchine ανέπτυξε τεχνική τελευταίας τεχνολογίας στην Αμερική ανοίγοντας ένα σχολείο στη Νέα Υόρκη. Προσάρμοσε το μπαλέτο στα νέα μέσα, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Ένας πολυγραφότατος εργάτης, ο Balanchine ξαναχορογραφούσε κλασικά έργα όπως η Λίμνη των Κύκνων και η Ωραία Κοιμωμένη, καθώς και δημιουργώντας νέα μπαλέτα. Παρήγαγε πρωτότυπες ερμηνείες των δραμάτων του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, όπως ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα και το Όνειρο Θερινής Νύχτας, καθώς και η Εύθυμη Χήρα του Franz Léhar.